της Αθηνάς Ζαφείρη
μητέρας, εκπαιδευτικού, πάσχουσας με MS και συμβούλου ομότιμων για άτομα με MS
Να ταξιδεύεις μόνη είναι κάτι το διαφορετικό: περιλαμβάνει δύναμη, καινούργια γνώση και εμπειρίες.
Να ταξιδεύεις όμως μόνη με Σκλήρυνση κατά Πλάκας είναι challenging και μοναδικό: εμπειρία ζωής και ελευθερία ψυχής μέσα σε ένα σώμα που ήδη έχει τα δικά του δεσμά λόγω της πάθησης αυτής.
Η ιδέα του ‘Solo travelling’ προέκυψε και καλλιεργήθηκε σταδιακά και ύστερα από διάφορα μικρής διάρκειας ταξίδια με παρέα, ώστε να αντιληφθώ ότι θα μπορούσα να πραγματοποιήσω και κάποιο ταξίδι μόνη μου.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Είμαι διαγνωσμένη με Σκλήρυνση κατά Πλάκας εδώ και 26 χρόνια, δηλαδή από την ηλικία των 20… Με πορεία καλή και σταθερά αμετάβλητη τουλάχιστον για 15-17 χρόνια περίπου… Μεταξύ του 2017 – 2019, η σταθερή αυτή πορεία άλλαξε με σταδιακή επιδείνωση της κίνησης μου, κυρίως στη βάδιση, την ισορροπία και τον συντονισμό. Σε αυτό το διάστημα, συνέπεσε και ένα διαζύγιο, το οποίο ήταν πολύ επιβαρυντικό στην όλη ήδη επιβαρυμένη κατάσταση της υγείας μου.
Από κει και πέρα, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ανακτήσω σιγά σιγά τον έλεγχο του εαυτού μου… Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα ταξίδια ήταν από τις προτεραιότητες μου. Μικρά σε διάρκεια στην αρχή, με παρέα, με παροχή μεγάλης βοήθειας και συγκεκριμένη επιλογή δραστηριοτήτων.
Έτσι βρισκόμαστε στο σήμερα, όπου μου δίνεται η ευκαιρία να ταξιδέψω στο Manchester Αγγλίας για να επισκεφθώ την αγαπημένη μου ξαδέρφη, Βάσω, που ζει εκεί με την οικογένειά της πολλά χρόνια τώρα. Είχα ήδη πραγματοποιήσει το ίδιο ταξίδι με το γιο μου λίγα χρόνια πριν (ύστερα από την επιδείνωση της πάθησης και την ύπαρξη του διαζυγίου) και αισθανόμουνα ένα αίσθημα ασφάλειας για την επιλογή προορισμού. Φυσικά, δε γίνεται να μην αναφέρω την ευρύτητα πνεύματος της ξαδέρφης μου, που με παρακίνησε και ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτική καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Χωρίς αυτήν, δεν πιστεύω ότι θα πραγματοποιούσα αυτό το ταξίδι μόνη μου!
Θεωρούσα ότι ήταν αδύνατο και σχεδόν απίθανο να καταφέρω να ταξιδέψω με αεροπλάνο, να κινηθώ η να παραμείνω μέσα στο αεροδρόμιο. Φυσικά όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική, αφού υπάρχει μεγάλη βοήθεια και προσβασιμότητα στην περίπτωση που θέλει κάποιος να ταξιδέψει με αεροπλάνο. Εννοείται ότι αυτό προϋποθέτει πολύ καλό προγραμματισμό και οργάνωση: εμπρόθεσμη αγορά του εισιτηρίου, πλήρη ενημέρωση της αεροπορικής εταιρείας για παροχή βοήθειας για οποιαδήποτε αναπηρία καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, διασφάλιση της φαρμακευτικής αγωγή αν χρειάζεται να την έχει κάποιος μαζί του, ελάχιστες αποσκευές κι είστε έτοιμοι. Το πρώτο βήμα και το πιο βασικό έχει γίνει…
Όσο καλύτερα είναι οργανωμένες οι λεπτομέρειες του ταξιδιού, τόσο περισσότερο ασφαλής αισθάνεσαι. Το στενό σου οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να μην το βλέπει έτσι και η ανησυχία σίγουρα υπάρχει, αλλά πιστεύω ότι η θέληση, δύναμη, επιμονή και χαρά σου μπορεί να κατευνάσει όλη αυτή την αγωνία. Οι δικοί σου άνθρωποι δε θα πάψουν να ανησυχούν για σένα… όμως είναι κάτι που πρέπει να γίνει για να διεκδικήσεις την ανεξαρτησία και τη ζωή σου σε μία πάθηση που ήδη σου φέρεται σκληρά!
Για καλή μου τύχη, η ξαδέρφη μου, Βάσω είχε προγραμματίσει ένα φάσμα δραστηριοτήτων, που ήξερε ότι μου άρεσαν και ότι πιθανόν θα μπορούσα να τις στηρίξω. Έτσι, δεν είχα να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι της οργάνωσης των δραστηριοτήτων μου στο Manchester – είχα απλώς να αναλάβω το λεπτομερή σχεδιασμό του αεροπορικού ταξιδιού μου από Ιωάννινα για Manchester αρχές Μαρτίου 2025, όπως και έγινε.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφέρω ένα ‘μικρό’ εμπόδιο που προέκυψε: το ταξίδι μου συνέπεσε να γίνεται με μία μεγάλη κινητοποίηση για το δυστύχημα των Τεμπών και ήταν πολύ δύσκολη και ρευστή η μετάβαση μου από τα Ιωάννινα στην Αθήνα. Τελικά, αποφάσισα να το ρισκάρω και να ταξιδέψω με λεωφορείο μέχρι την Ελευσίνα (τόσο κουραστικό), από κει κάποιος συγγενής με μετέφερε οδικώς σε ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, έπειτα όλα τράβηξαν το δρόμο τους με καλή ροή μέχρι να φτάσω στο Manchester. Η επιθυμία μου να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι μόνη μου ήταν πολύ μεγαλύτερη των εμποδίων…
Η διαμονή μου στο Manchester ήταν καταπληκτική: εξοικειωμένη με τις αγγλικές συνήθειες, γιατί σπούδαζα στην Αγγλία κατά τα νεανικά μου χρόνια, γεμάτη αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια και από άλλα ταξίδια τα προηγούμενα χρόνια. Η αδρεναλίνη μου στα ύψη και έτσι μπόρεσα να διεκπεραιώσω τις προγραμματισμένες δραστηριότητες και εξόδους της ξαδέρφης μου, καθώς και πολλές άλλες. Τι να πρωτοθυμηθώ; Επισκέψεις σε μεγάλα εμπορικά στο κέντρο του Manchester και στο Trafford Centre (εκεί έκανα χρήση για πρώτη φορά σκούτερ βαρέου τύπου για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες – παροχή του ίδιου του εμπορικού – και έτσι μπόρεσα να κινηθώ αυτόνομα οπουδήποτε μέσα στο εμπορικό ή στα καταστήματα του), παρακολούθηση παράστασης μπαλέτου ‘Cinderella’ στο Lowry Theatre, γεύματα και ποτά σε διάφορα εστιατόρια και αγγλικές pubs, υπέροχη cocktail night στο ξενοδοχείο Cloud 23, ημέρα χαλάρωσης και περιποίησης σε spa σε ξενοδοχείο του Manchester, ‘περπάτημα’ με αμαξίδιο σε οποιοδήποτε πεζοδρόμιο, σε οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, λεωφορείο, τραμ ή τρένο, με λίγα λόγια προσβασιμότητα παντού…
Θα ήθελα να σας αναφέρω επίσης μία ασήμαντη ίσως επίσκεψη σε κατάστημα με είδη αναπηρίας και κυρίως αμαξιδίων για ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες, που βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι της ξαδέρφης μου και όμως αποδείχτηκε σημαδιακή στο εγγύτερο μέλλον. Εκεί, λοιπόν δοκίμασα ένα ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο που έγινε στη συνέχεια, αφότου γύρισα στην πόλη μου, η επόμενη αγορά μου και θα αποτελέσει ‘τα πόδια μου’ είτε σε επόμενα ταξίδια είτε για κάλυψη μεγάλων διαδρομών.
Στην επιστροφή δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα και έφτασα εύκολα και γρήγορα στον τελικό προορισμό μου χωρίς απρόοπτα. Μόνο με την καρδιά μου ‘λίγο βαριά’ που ολοκληρωνόταν αυτό το ταξίδι… Με τόσες όμως όμορφες εικόνες, νέες εμπειρίες και μελλοντικές υποσχέσεις για νέα ταξίδια!
Όσο για τους ανθρώπους που γνώρισα στο ταξίδι μου ή που συνάντησα έστω για λίγο, ήταν βοηθητικοί, εξυπηρετικοί και ευγενικοί, εκτός από μεμονωμένα περιστατικά αγένειας, τα οποία δεν έχουν καμιά θέση στις θύμησες μου … Το σημαντικό είναι ότι αισθάνθηκα και εισέπραξα στήριξη, βοήθεια, συμπαράσταση είτε από Έλληνες είτε από Άγγλους, ανεξαρτήτου εθνικότητας ή χρώματος και αυτό είναι που έχει τη μέγιστη σημασία…
Εν κατακλείδι, το ‘Solo travellling με MS’ καλλιεργεί μία σημαντική αίσθηση αυτονομίας, ανεξαρτησίας και ελευθερίας. Κάθε μικρή νίκη, όσο μικρή κι αν είναι, – να μετακινηθείς μόνος σου σε ένα εμπορικό, στο κέντρο της πόλης ή σε ένα μουσείο – αποδεικνύει τη μοναδικότητα της κάθε στιγμής. Η ύπαρξη της εξουθενωτικής σκλήρυνσης δείχνει ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της ζωής και του δικαιώματος σε αυτήν.
Το ‘Solo travellling με MS’ είναι φυσικά δύσκολο, όμως εφικτό με το σωστό προγραμματισμό, με θετική στάση, μαχητικότητα και επιμονή. Αποτελεί πηγή δύναμης που συνεχώς ανακαλύπτεις και ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Κλείνοντας, παραθέτω απόσπασμα του αγαπημένου μου Νίκου Καζαντζάκη (απόσπασμα από τον πρόλογο του στο βιβλίο “Ταξιδεύοντας στην Ισπανία”):
«Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις – και να μην χορταίνεις – καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφλανάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου – τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.»
Δοκιμάστε το ‘Solo travellling’, κάντε το επόμενο βήμα, ζήστε το… θα εκπλαγείτε θετικά με το αποτέλεσμα!!!
