Πρωτοετής φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, 1991. Ζεις την πιο όμορφη περίοδο της ζωής σου, γεμάτος όνειρα, ανεξαρτησία και ανακαλύψεις. Και ξαφνικά, ένα ανεξήγητο μούδιασμα στον λαιμό. «Θα είναι από το κρύο», σκέφτεσαι. Όμως το μούδιασμα επεκτείνεται. Στο χέρι. Στο πόδι. Και δεν σταματά.
Κι όμως, συνεχίζεις. Μέχρι που το σώμα σου λέει «φτάνει». Κόπωση. Ζάλη. Εμετοί. Ώρα για γιατρό. Ώρα για νοσοκομείο. Στο εφημερεύον, μόνος, μετρώντας τα χρήματα για ταξί, μα πρώτα ένα τηλεφώνημα για τα πρώτα γενέθλια της μικρής σου ανιψιάς. Η ζωή, ακόμη κι εκεί, συνεχίζει να κυλά.
Μπαίνεις στο νοσοκομείο, γίνεται εισαγωγή χωρίς επιστροφή, χωρίς να καταλάβεις καν ότι θα μείνεις. Μέσα σε λίγες ώρες αρχίζει ο μαραθώνιος των εξετάσεων. Αίμα, αξονική, μαγνητική, οσφυονωτιαία παρακέντηση. Οι γονείς σου έρχονται πανικόβλητοι. Οι φίλοι σου κατακλύζουν το δωμάτιο. Το κασετοφωνάκι παίζει «Διδυμότειχο μπλουζ» επτά φορές σε δύο ώρες. Κι εσύ εκεί, κουρασμένος όσο ποτέ.
Ένα πρωί όμως, έρχεται κάτι σαν θαύμα. Μια ένεση κορτιζόνης. Και το σώμα ξυπνά. Ξανά δύναμη, ξανά όρεξη. Κι ας σου κόψανε το αλάτι, κι ας σου κόψανε τον κόσμο όπως τον ήξερες. Για κάποιες στιγμές, ένιωσες ξανά εσύ.
Κι έπειτα ήρθε η διάγνωση. Απομυελίνωση. Πιθανή Σκλήρυνση κατά Πλάκας. Κι ύστερα βεβαιότητα.
Και τώρα; Τι κάνουμε;
Στο 1992, δεν υπήρχε θεραπεία. Ο γιατρός είπε «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Οι γονείς σου είπαν «γύρνα στο σπίτι». Αλλά εσύ είπες «όχι. Θα ζήσω. Θα σπουδάσω. Θέλω ζωή, όχι φυλακή». Και είχες δίκιο.
Και έζησες. Και σπούδασες. Και δούλεψες. Και αγάπησες. Και μεγάλωσες. Και έφτασες εδώ.
Κάθε χρόνο γράφεις την ίδια ανάρτηση. Γιατί; Για να θυμίζεις στον εαυτό σου και σε όλους μας ότι η Πολλαπλή Σκλήρυνση δεν έκλεψε τη ζωή σου. Κι ούτε θα το κάνει. Γιατί τη ζωή τη διεκδικείς. Κάθε μέρα.
34 χρόνια μετά τη διάγνωση. 34 κεράκια. Όχι σαν αυτά των γενεθλίων — αυτά είναι πιο δυνατά, πιο φωτεινά. Γιατί κάθε φλόγα γράφει πάνω της: «Είμαι ακόμη εδώ. Ζω. Και συνεχίζω.»
Σε όσους διαγνώστηκαν πρόσφατα, σε όσους φοβούνται, σε όσους νιώθουν αδύναμοι, διεκδικήστε την ζωή σας. Υπάρχουν επιστήμονες, ομάδες, η Ελληνική Εταιρεία για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας, άνθρωποι που νοιάζονται. Δεν είστε μόνοι.
Όπως λέει κι η Ελληνική Εταιρεία για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας (gmss.gr):
«Είμαστε κοντά σας. Μπορούμε να σας βοηθήσουμε.»
Και του χρόνου, με ακόμη περισσότερη δύναμη.
Γιατί η ζωή δεν σταματά. Και ούτε κι εμείς.
