Σκλήρυνση κατά πλάκας. Μία νόσος που προσβάλει το κεντρικό νευρικό σύστημα, και ο ασθενής, όταν το πληροφορηθεί, νιώθει τη… γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Κάπως έτσι ένιωσε και ο γυμναστής Αντώνης Ανδρέας Μαρκάκος. Ήταν 26 ετών, και έμαθε ότι το μέλλον που του επιφύλασσε η ζωή ήταν διαφορετικό από αυτό που ονειρευόταν. Μέσα από τον αθλητισμό είχε μάθει να αγωνίζεται. Έτσι, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την άθληση ως φάρμακο, αλλά και για να στείλει, μέσα από αυτή, ένα μήνυμα: όσοι πάσχουν από την ασθένεια να βγουν από τα σπίτια τους να αθληθούν και να απολαύσουν τις μικροχαρές της ζωής. Ο 32χρονος έχει, ήδη, ανέβει στις υψηλότερες βουνοκορφές της Ελλάδος, και σχεδιάζει να «πατήσει» και το Κιλιμάντζαρο.
Ο Αντώνης Ανδρέας Μαρκάκος σε ανάβαση χειμερινού βουνού.
«Η υγεία με τη νόσο είναι γείτονες σε μεσοτοιχία», έχει πει ο Αισχύλος, και ο Αντώνης Ανδρέας Μαρκάκος βίωσε τη ρήση του αρχαίου τραγικού ποιητή. «Αρχικά, τα πρώτο σύμπτωμα που ένιωσα ήταν σα να με χτυπάει ρεύμα. Μετά έμαθα ότι αυτό είναι το Λερμίτ. Η νευρολόγος μου πίστευε ότι, λόγω ηλικίας, δεν θα έχω σκλήρυνση. Για να το αποκλείσουμε έκανα μία μαγνητική εγκεφάλου, και… μπήκα σε μπελάδες. Όταν το έμαθα για να ξεχαστώ, αλλά και για να το συνειδητοποιήσω, βγήκα μία μεγάλη βόλτα και περπάτησα στα βουνά της Μάνης», λέει στην kathimerini.gr.
Από τότε που ήταν μικρό παιδί, η άθληση αποτελούσε κομμάτι της ζωής του. Και ξαφνικά, μετά τη διάγνωση, ένας γιατρός του είπε να σταματήσει τη γυμναστική γιατί μπορεί να πάθει μεγαλύτερο κακό. «Τότε τα δεδομένα ήταν ελλιπή. Δεν τον άκουσα όμως. Σκέφτηκα διαφορετικά. Σκέφτηκα, ότι παρόλο που τη νόσο την είχα, όπως έμαθα, αρκετά χρόνια, όσο γυμναζόμουν συστηματικά και έκανα σωστή διατροφή, δεν είχε φανεί. Όταν λόγω κάποιων υποχρεώσεων διέκοψα τη γυμναστική, τότε φάνηκε. Έτσι άρχισα την άσκηση. Ορειβασία, αναρρίχηση, ιστιοπλοΐα, ποδηλασία. Μπήκα και στην Ελληνική Ομάδα Διάσωσης για να μπορώ να προσφέρω. Επίσης, είμαι εκπαιδευτής ελεύθερης κατάδυσης, έχω master στην αυτόνομη κατάδυση, κάνω personal σε άτομα με κινητικά προβλήματα, και έχω και έναν σύλλογο με γυμναστική για όλους. Αρχικά, μέσα από την άσκηση, εγώ ένιωθα πολύ καλύτερα, βοήθησε και η αγωγή, και τα συμπτώματα άρχισαν σιγά σιγά να υποχωρούν», τονίζει ο γυμναστής.
«Η επέτειος των πέντε χρόνων από τη διάγνωση έγινε με αναρριχήσεις σε Ταΰγετο και Όλυμπο»
Ως φοιτητής, ο Αντώνης Ανδρέας Μαρκάκος είχε τελειώσει σχολή αναρρίχησης. Τα ψηλά βουνά πάντα ασκούσαν σε αυτόν μία ιδιαίτερη γοητεία. Έτσι, ενώ είχε γίνει η διάγνωση, τελείωσε και σχολή ορειβασίας. «Έμαθα να κάνω αναβάσεις με πιο δύσκολες συνθήκες. Αναβάσεις σε βουνά με χιόνια και πάγους. Εφέτος συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τότε που έμαθα ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Έτσι, στην «επέτειο» αποφάσισα να κάνω μία δύσκολη διαδρομή στον Ταΰγετο. Ήταν φανταστική εμπειρία. Ύστερα από είκοσι ημέρες, παρέα με δύο φίλους, ανεβήκαμε στον Όλυμπο. Εκτός από, την ψηλότερη κορυφή, τον Μύτικα, ανεβήκαμε και σε Σκούρτα, Προφήτη Ηλία, Στεφάνι, Σκάλα και Σκολιό ενώ κάναμε και αναρρίχηση στην πρώτη καταγεγραμμένη αναρριχητική διαδρομή της Ελλάδος, αυτή που άνοιξαν οι Εμίλιο Κομίτσι και Άννα Έσερ. Όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, κάτι που είναι πολύ δύσκολο», μας λέει και η υπερηφάνεια είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.
Η ιστιοπλοΐα αποτελεί άλλη μία απόλαυση ζωής για τον 32χρονο
«Προεκτείνει κανείς τα όριά του μοναχά όταν τα ξεπερνάει», έχει πει ο Αμερικανός ψυχίατρος Σκοτ Πεκ. Μέχρι, όμως, που φτάνουν τα όρια ενός ανθρώπου που η σκλήρυνση κατά πλάκας έχει προσβάλλει το κεντρικό νευρικό σύστημά του; «Προσπαθώ να κάνω κάποια πράγματα, τα οποία είναι δύσκολα, αλλά βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές μου. Κάποιες φορές τσακώνομαι με τον γιατρό μου. Εάν μας αφήσει η πανδημία, για την προσεχή χρονιά, σχεδιάζουμε με τη σχολή να πάμε Ψηλορείτη και Βαρδούσια. Όνειρό μου είναι να ανεβώ και στο Κιλιμάντζαρο. Μάλιστα, βρίσκομαι σε αναζήτηση χορηγών που θα υποστηρίξουν την προσπάθειά μου, η οποία θα έχει ως στόχο να παρακινήσει τους συνασθενείς μου να κάνουν περισσότερα πράγματα από αυτά που κάνουν», υπογραμμίζει ο γυμναστής.
Ένα μεγάλο ποσοστό από τους ανθρώπους που μαθαίνουν ότι νοσούν από σκλήρυνση κατά πλάκας απογοητεύεται και κλείνεται στον εαυτό του. Κάποιοι άλλοι αντιμετωπίζουν τη χρόνια νόσο ως κάτι το οποίο δεν πρέπει να το μοιραστούν με το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ο Αντώνης Ανδρέας ζει στη Μάνη και, όταν αποφάσισε να το δημοσιοποιήσει, δέχτηκε πολλά μηνύματα από κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι πάσχουν από σκλήρυνση αλλά ντρέπονται να πουν.
Η γυμναστική αποτελεί τρόπο ζωής και μέσα από αυτή επιβραδύνει την εξέλιξη της νόσου
«Η κοινωνία είναι κλειστή. Πολλοί φοβούνται να μιλήσουν. Εμείς που νοσούμε από σκλήρυνση δεν θέλαμε να το πάθουμε αυτό και ούτε κάναμε κάτι για να το πάθουμε. Γιατί να ντρεπόμαστε; Θέλω να παρακινήσω τους συνασθενείς μου να βγουν από τα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς που έχουν μία τέτοια πάθηση παθαίνουν κατάθλιψη. Θέλω να τους πω ότι δεν σταματάει η ζωή με τη σκλήρυνση. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει η κατάλληλη παιδεία. Όταν διαγνωστούν με σκλήρυνση δεν πρέπει να απογοητευτούν και να παραιτηθούν. Πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Εάν γυμνάζονται, εάν προσέχουν τη διατροφή τους και εάν κάνουν φυσικοθεραπείες, οι έρευνες λένε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Από την άλλη πλευρά, ο υγιής πληθυσμός πρέπει να ενημερωθεί για την πάθηση και τα συμπτώματα. Με αυτές τις δράσεις που κάνω θέλω να βοηθήσω στην ενημέρωση και στη ευαισθητοποίηση ασθενών και υγιών. Από την άλλη πλευρά όλα αυτά που κάνω τα κάνω και για εμένα. Ξέρω πως ό,τι και να κάνει κάποιος, όταν έχει σκλήρυνση, υπάρχουν κάποιες πιθανότητες, αναλόγως με τη μορφή, να μην είναι ικανός όσο περνάνε τα χρόνια να κάνει κάποια πράγματα. Ίσως να μη μπορεί να περπατήσει, να αισθανθεί τα άγγιγμα του νερού πάνω του ή ακόμα και να δει τα πανέμορφα λουλούδια που υπάρχουν γύρω μας. Οπότε, προτιμώ, για όσο μπορώ, να παλεύω για να νοιώθω όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα που αποτελούν καθημερινά δώρα για όλους μας.»
Πηγή: Καθημερινή
