Καλησπέρα! Πριν από 6 μήνες περίπου, δύο μήνες πριν από το γάμο μας, μας είπαν πως ο άντρας μου πάσχει από απομυελινωτική νόσο. Γνώριζα ανθρώπους από παλιά με ΣΚΠ και οι εικόνες μου δεν ήταν και ότι καλύτερο. Όταν μπήκε στο νοσοκομείο, το πρώτο βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Οι σκέψεις χόρευαν στο μυαλό μου σαν τρελές καθώς και τα δάκρυά μου. Δεν μπορούσα να κοιτάξω στο πρόσωπό του. Δεν είχα απαντήσεις στο απορρημένο του βλέμα, στη θλίψη των ματιών του. Ένιωθα σαν να ζούσα σε όνειρο, όπως όλοι πιστεύω, και έλεγα “να θα ξυπνήσω το πρωί και όλα θα είναι όπως και πριν”. Οι μέρες ήταν ίδιες και η ψυχολογία του κάθε μέρα και χειρότερη. Θυμάμαι στο νοσοκομείο μου είχε πει: “μόνο ΣΚΠ να μην έχω”. Είμαι μαζί του 11 χρόνια και το μόνο που φοβόταν ήταν αυτό. Ήξερε για την ΣΚΠ λες και γνώριζε πως υπήρχε κάπου βαθιά μέσα του. Άλλαξαν πολλά, ο χαρακτήρας του, η διάθεσή του και ίσως αλλάξουν κι άλλα, όμως είναι ο άνθρωπός μου, τα όνειρά μου, το χαμόγελό μου και σε 1.5 μήνα επίσημα ο άντρας μου, δεν καταριέμαι κάτι, και ούτε νιώθω αδικημένη, πιστεύω πως ο Θεός δίνει στον καθένα μας όσα μπορούμε να αντέξουμε και μάζι θα αντέξουμε και αυτό όπως τόσα άλλα, όποια κι αν είναι η εξέλιξή του. Για να ήρθε στη ζωή μου, κάτι ήξερε κάποιος και θα είμαι εκεί πάντα και για πάντα με τα νεύρα μου, την αντοχή μου, την αγάπη μου, την γκρίνια μου. Θα ήθελα πολύ να γνωρίσει κάποιον και από εσάς γιατί εκτός από εμένα έχει και όλους σας. Δεν ξέρω τι βοήθεια έχετε από το κράτος, τους νευρολόγους και τις φαρμακευτικές αλλά μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι στον καθένα σας προσωπικά ότι καλύτερο. Με αγάπη.
Προσωπική εμπειρία από κάποια που δεν θέλει να πει ποιά είναι αλλά όλοι μας την αγαπάμε και την στηρίζουμε το ίδιο.
