Πριν από 5 χρόνια έτσι ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι και να κάνω συνέχεια εμετό. Πήγα στο γιατρί και μου είπε πως έχω ίλυγγο και μου έδωσε χάπια. Δεν έγινε τίποτα και αυτό συνεχίστηκε για 3 μήνες χωρίς αποτέλεσμα. Κάθε μέρα εμετό ώσπου στο τέλος ξύπνησα μία μέρα, σηκώθηκα κι έπεσα κάτω. Είχε μουδιάσει όλη η δεξιά μεριά μου. Στη συνέχεια της μέρας είχε μουδιάσει το πρόσωπό μου από αριστερά και είχα ένα πολύ δυνατό βουητό στο δεξί αυτί. Το αριστερό μου μάτι δεν κουνιόταν καθόλου αλλά το δεξί πήγαινε πάνω- κάτω συνέχεια με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω τίποτα. Πήγα στο νοσοκομείο και κατευθείαν μου έκαναν εισαγωγή. Μου έκαναν εξετάσεις συνέχεια για μία ολόκληρη μέρα. Στη μαγνητική κάτι είδαν και άρχισα κορτιζόνη. Κανονικά έπρεπε να πάρω 2 με 3 δόσεις αλλά τελικά πήρα 7 γιατί δεν έβλεπαν εξέλιξη. Στις 8 μέρες που έμεινα στο νοσοκομείο ήμουν πολύ καλά ψυχολογικά. Έβγαινα φωτογραφίες για να γελάω όταν θα τις έβλεπα αργότερα. Ήθελα να δω πως ήταν τα μάτια μου. Έλεγα ανέκδοτα και γενικά έκανα χαβαλέ με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Προσπαθούσα να στηρίξω τους γονείς μου που ήταν σε μαύρα χάλια γιατί ήξεραν παραπάνω πράγματα αλλά στο τέλος της εβδομάδας είχα βαρεθεί και ήθελα να φύγω. “Αν πάω σπίτι μου θα γίνω καλά”, έλεγα. Το τελευταίο βράδυ ρώτησα το γιατρό μου πότε θα φύγω και μου είπε “ρε Λενάκι δεν βλέπουμε εξέλιξη στις μαγνητικές, μάλλον θα κάτσεις κι άλλες μέρες” (είχα κάνει ήδη 4 μαγνητικές).
Με το που έφυγε ο γιατρός θύμωσα τότο πολύ με μένα γιατί δεν γινόταν τίποτα και λέω στη μητέρα μου “έλα σήκωσέ με εγώ αύριο το πρωί θα φύγω από εδώ μέσα”. Με σήκωσε και βγήκαμε βόλτα. Στο διάδρομο με κρατούσε για να μην πέσω και προχωρούσα. Σε μία στιγμή της είπα να με αφήσει για να περπατήσω μόνη μου κι έτσι έγινε. Στην αρχή έχασα την ισορροπία μου κι έπεσα. Αλλά σηκώθηκα μόνη μου. Επί δέκα λεπτά προσπαθούσα να σηκωθώ και τα κατάφερα. Σιγά – σιγά άρχισα να προχωρώ με μόνη μου βοήθεια τον τοίχο. Ο πατέρας μου που ήταν έξω στο μπαλκόνι και κάπνιζε δεν είχε καταλάβει τίποτα, έτσι είπα στη μητέρα μου να πάμε εκεί. Όταν άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω ο πατέρας μου έπαθε πλάκα ενώ εγώ γελούσα σαν χαζή. Κουράστηκα όμως και πήγαμε στο δωμάτιο. Στο δρόμο βλέπω το γιατρό και μου λέει “Λενάκι τί έγινε?”. “Αύριο βγαίνω” του λέω κι έτσι έγινε. Είδε μία πολύ μικρή διαφορά βέβαια.
Στο σπίτι είχα γίνει χειρότερα. Δεν μπορούσα καθόλου να περπατήσω μόνη μου ώσπου μία μέρα έτσι ξαφνικά έφυγε το μούδιασμα από το πρόσωπο μου και αναθάρρησα. Μετά από ένα μήνα ήμουν καλά, περπατούσα και έκανα τα πάντα απλά είχα αστάθεια. Μετά από 3 μήνες έκανα και μία ακόμη μαγνητική και εκεί μου είπαν ότι έχω ΣΚΠ. Τρόμαξα για λίγο γιατί δεν ήξερα τι ήταν αλλά μου εξήγησε ο γιατρός μου και είπα απλά “καλώς την”. Δεν με ένοιαζε, θα την αντιμετώπιζα και δεν θα πάθαινα τίποτα ξανά. Μέχρι σήμερα είμαι καλά κι έτσι θα παραμείνω. Πίστη στον εαυτό σας και στις δυνάμεις σας. Να σκέφτεστε θετικά. Καλή ζωή.
