Ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατή.
Πόσο απλή και κανονική μπορεί να είναι η ζωή ενός ανθρώπου?
Γεννήθηκα σε ένα όμορφο χωριό της Ηπείρου. Πολύ νωρίς οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Γερμανία. Εκεί μεγάλωσα κι εγώ όπου στα 18 μου αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα για σπουδές. Όταν το 2003 αποφοίτησα από το Τμήμα Μηχανολογίας του ΤΕΙ Πειραιά, υπήρχε για μένα και τον τότε σύντροφο μου και νυν σύζυγο μου, πλέον μόνο ένας δρόμος που οδηγούσε στην επαγγελματική επιτυχία κι αυτός μας πήγαινε πάλι πίσω στην Γερμανία. Εργάστηκα 3 χρόνια στα ΚΤΕΟ στην Γερμανία ως Τεχνικός έλεγχου Οχημάτων, όταν κατά το δεύτερο έτος της εργασίας μου εκεί, άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα.
Ήταν Αύγουστος του 2004, όταν ξαφνικά διαπίστωσα ότι κάτι έχει συμβεί με τα μάτια μου, έβλεπα κάπως περίεργα, θαμπά, διπλά δεν μπορούσα να το εξηγήσω στους γιατρούς. Ο οφθαλμίατρος, που με είδε, μου είπε αν δεν υποχωρήσουν τα συμπτώματα από μόνα τους, να πάω σε έναν νευρολόγο για περεταίρω εξετάσεις.
Πλάκα μας κάνει “σκέφτηκα” κι όταν μετά από 3 με 4 εβδομάδες υποχώρησαν τα συμπτώματα, συνέχισα να ζω σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Απλά είπαμε είναι το στρες της δουλειάς , τότε είχα ξεκινήσει να βγάζω τα διπλώματα όλων των οχημάτων για να μπορώ να τα ελέγχω στο ΚΤΕΟ. Όπως και να έχει, κομματάκι δύσκολο η 40 τόνων νταλίκα και η μηχανή μεγάλου κυβισμού. Ένα μήνα μετά από αυτή την περιπέτεια ήρθαμε Ελλάδα για διακοπές. Εκεί πρέπει να είχα και την δεύτερη ώση όπου έφτασα στο σημείο να παραλύσει η αριστερή πλευρά μου. Επιστρέψαμε στην Γερμανία εφόσον στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το γεγονός ότι ξαφνικά μετακινούμαι με αναπηρικό καρότσι.
Μετά από σειρά εξετάσεων, έγινε μέσα σε 4 μέρες η διάγνωση Σκλήρυνση κατά πλάκας. Ευτυχώς με την κορτιζόνη συνήλθα μέσα σε 5 μέρες, υποχώρησαν όλα τα συμπτώματα σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Οι γιατροί φυσικά με συμβούλεψαν να αλλάξω επάγγελμα και να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Αυτό που δεν φαντάστηκαν σίγουρα ήταν ότι έτσι θα με πείσμωναν περισσότερο.
Το πρώτο διάστημα ήταν ένα διάστημα άρνησης, δεν ήθελα να το πιστέψω δεν ήθελα να το δεχτώ. Ήμουν καλά κι έτσι έπεσα με τα μούτρα στην δουλειά. Κατάφερα και πήρα το δίπλωμα 40 τόνων νταλίκας και μηχανής μεγάλου κυβισμού. Στην εταιρία, δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα ο προϊστάμενος δεν με ήθελε εκεί. Με καλούσε συνέχεια στο γραφείο του και μου έλεγε να παραιτηθώ διότι λόγω ΣΚΠ δεν θα άντεχα την κούραση σωματική και ψυχική ώστε να εργαστώ εκεί. Στα 3 χρόνια με απέλυσαν… δεν έχει νόημα τι και πώς το θέμα είναι ότι έπρεπε κάτι να κάνω.
Το δύσκολο ήταν ότι είχα ξαφνικά χρόνο να σκεφτώ να κλάψω και να πονέσω γι αυτό που μου είχε συμβεί. Δεν το ζάλισα και πολύ όμως, σύντομα ορθοπόδησα και τώρα βρίσκομαι στην έρευνα και εξέλιξη στον τομέα για την μείωση των καυσαερίων. Εργάζομαι σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία με κύρος σε όλον τον κόσμο και κατέχω καλή θέση. Φυσικά δεν γνωρίζει κανείς από τους συναδέλφους μου ότι έχω ΣΚΠ.
Όλα αυτά που έζησα και που κατόρθωσα τα οφείλω στον ένα και μοναδικό άνθρωπο στην ζωή μου τον σύζυγο μου, που είναι όλο το διάστημα μαζί μου και με στηρίζει στα άσχημα και τα όμορφα που περνάμε μαζί κάθε μέρα. Προσπάθησα να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά, χαρίζοντας του ένα πανέμορφο και υγιέστατο κοριτσάκι. Τώρα πια έχω ένα λόγο παραπάνω να θέλω να ζω και να επιτύχω στην ζωή μου. Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό, ότι δεν μας σκοτώνει απλά μας κάνει πιο δυνατούς.
